Bo trzeba się gdzieś wyżyć

Napisałam cały wpis na ten temat ale mnie wylogowało haha. W. Skrócie będziesz zatem. Uwolniłam się od wewnętrznego przymusu podtrzymywania na siłę znajomości, co do której wiem, że chociaż mi wiele dała, to obecnie jest obciążeniem, przynajmniej dla jednej strony. Inicjowanie kontaktu od dłuższego czasu było tylko i wyłącznie po mojej stronie, chęć do utrzymywania tej znajomości, po tej drugiej stronie, dało się stwierdzić tylko na podstawie faktu, że moje wiadomości nie pozostawały bez odpowiedzi. Ale to nie starczy, żeby uznać, że obie strony są podobnie zaangażowane. Także obecnie staram się nie szukać tego kontaktu, mam tylko nadzieję, że wytrwam, jako że zazwyczaj brakuje mi samozaparcia... Pożyjemy, zobaczymy 

Jestem w związku od 5 lat, doczekaliśmy się potomstwa, odgrywam rolę kury domowej. Ostatnio często słyszę, że się zmieniłam, że na początku byłam inna... Mam wrażenie, że każdy człowiek się zmienia, z władz, że zmieniają się okoliczności. Kiedyś, te 5 lat temu, nie miałam na głowie dwójki dzieci 24h na dobę. Pracowałam, miałam kontakt z ludźmi na codzień, miałam kiedy psychicznie odsapnąć. Dzisiaj nie mam nawet nocy dla siebie, nasze łobuzy potrafią na zmianę wstawać w nocy po kilka razy i to oczywiście ja muszę się nimi zająć, bo mój partner ani się nie obudzi, a też przecież pracuje i musi wstać rano, więc ma większe prawo się wyspać. To oczywiście nie oznacza, że moje dzieci po ciężkiej nocy śpią potem do 10... Potrafią wstać i przed 7. Także psychicznie odpoczynku brak. Mój partner za to potrafi po pracy wyjść z domu do sąsiadów czy gdziekolwiek, chociaż praktycznie nie powinien narzekać na zmęczenie psychiczne. Pracuje jako dekarz, jego wysiłek jest głównie fizyczny i w sumie powinno mu być wygodniej zostać w domu i odpocząć... On żyje dalej trochę tak, jak żył na początku, bez zobowiązań, mimo że w moim mniemaniu dzieci są naszym wspólnym zobowiązaniem, ale ponieważ on pracuje, to on ma prawo potem odpocząć, więc jego powrót w żaden sposób nie zwalnia mniejsze z obowiązku opieki... Na początku potrafił zrobić obiad, kiedy był w domu wcześniej niż ja, dzisiaj już nie robi w domu nic. Też mogę powiedzieć, że się zmienił. Ale on, patrząc pod kontem swojej beztroski twierdzi, że jest taki sam. Nawet jeśli w tym przypadku ma rację, to czy to na pewno dobrze? Ja się zmieniłam, bo tego wymagały ode mnie okoliczności, niestety dodatkowo dorzuciły mi zmęczenie psychiczne, wieczne niewyspanie, poczucie obowiązku, który jest jedynie na mojej głowie. Bo na początku się kochaliśmy kilka razy dziennie. Owszem, bo nie musieliśmy czekać, aż dzieci usną, bo wieczorem nie czułam się wypompowana psychicznie, nie musiałam szukać chwili dla siebie, tak jak obecnie, a także i dlatego, że od tego czasu padło wiele słów, nie zawsze miłych i przyjemnych, które sprawiają, że stosunek do tej drugiej osoby też nieco się popsuł.

Zmieniłam się, prawda, ale miałam prawo do tych zmian i nie jestem w nich samotna. A też gdyby nie owe zmiany, zapewne dużo gorzej radziłabym sobie z codziennymi obowiązkami, jeżeli byłabym tak beztroska jak na początku, może by to poprawiło nasze życie seksualne, aczkolwiek zdecydowanie pogorszyłoby nasze życie codzienne. 

Miło patrzeć na coś tylko z jednej konkretnej perspektywy, zamiast mieć przed oczami cały obraz.

I zmienianie się wcale nie jest złe, a zazwyczaj jest też nieuniknione 

Oczywiście się nie powstrzymałam, kopnęłam w tyłek moje poczucie godności i się odezwałam. I oczywiście pożałowałam... Dla tych, którzy mają podobny dylemat, jeśli macie wrażenie, że nie powinniście czegoś robić, to tego NIE róbcie, bo zapewne Intuicja Was nie zawodzi

Macie tak czasem, że chcielibyście coś zrobić, ale uważacie, że to nie wypada? Że może to być źle odebrane, że sami będziecie się potem źle z tym czuć?

Mam taki problem, jest pewna osoba w moim otoczeniu, chociaż wiem, że ta znajomość to nic szczególnego, chociaż wiem, że ta osoba sama w sobie niewiele wnosi do mojego życia, to jednak kontakt z nią dajesz mi dobrego kopa. Ale jednak (zawsze musi być jakieś ale), jest to osoba, której mało zależy na kontaktach międzyludzkich, również w tym na kontakcie ze mną. Dobrze wiem, że jeśli się odezwę, to odpowie, nigdy praktycznie nie zostałam bez odpowiedzi, ale jednak prawie zawsze kontakt musi wyjść ode mnie. Jeżeli ja się nie odezwę, to cisza w eterze. Obecnie już od tygodnia. Niektórzy powiedzą, co to jest tydzień... Jednak jeżeli wcześniej kontakt był codzienny, a teraz cisza trwa już tydzień, to człowiek, już przyzwyczajony do pewnej intensywności, czuje brak. Wiem, że w każdej chwili mogę się odezwać, ale mam wrażenie, że to jak pchanie się tam, gdzie mnie nie chcą. Czy raczej żebranie o uwagę. A to ma się nijak do szacunku do siebie. Jeżeli chcę czuć się wartościową osobą, to czy powinnam na siłę ciągnąć coś takiego? Problem typu tak źle i tak niedobrze. Teraz czuję brak, tęsknotę, jest mi smutno, zwłaszcza, że przecież fakt, że ta osoba się nie odzywa ewidentnie świadczy w jak głębokim poważaniu mnie ma. Chociaż z drugiej strony zdaję sobie sprawę, że nie czuję ona potrzeby kontaktu z nikim, a jednak wolałabym, żeby czuła tą potrzebę względem mnie. Wiadomo, że czegoś takiego nie można wymusić. Albo ktoś chce znajomości, albo nie. Mi lepiej jak jednak rozmawiamy. Ale czy nie poczuję się gorzej kiedy po raz kolejny to ja będę musiała przypomnieć o swoim istnieniu.

Usłyszałam kiedyś od owego człeka, że jak będziemy gadać to fajnie, jak nie też ok. Czyli praktycznie wszystko jedno czy jestem czy nie, nic nie wnoszę, mogłoby mnie równie dobrze nie być.

Czy nie jest to brak szacunku dla samej siebie, jeżeli raz za razem jednak przerywam tą ciszę, tylko po to żeby przez chwilę jednak poczuć się lepiej, wiedząc w głębi, że dla tej osoby mogłabym nie istnieć i też byłoby dobrze?

Na razie milczę, sama nie wiedząc, co zrobić. Pewnie, jeśli jednak sobie o mnie przypomni, to będę przez chwilę cała w skowronkach, aż do następnej ciszy. Ale czy to żebranie o uwagę nie oznacza, że jestem beznadziejna? Mam wrażenie, że sama siebie poniżam, zgadzając się być dla kogoś znajomością, która mogłaby zniknąć i byłoby dobrze... A bez tej znajomości z kolei ja czuję się niepełna. Co ważniejsze? Poczucie godności czy radość z kontaktu? Trzeba się szanować? 

Kim jestem? Zwykłą dziewczyną, jak wiele innych, obecnie w roli kury domowej, niani, sprzątaczki, kucharki i praczki. Pod opieką mam dwójkę maluchów. Niko ma 4 lata, Liliana w okolicach 2,5roku. Obecnie mam wrażenie, że większość ludzi widzi mnie przez pryzmat właśnie owego macierzyństwa, sama w sobie praktycznie mogłabym nie istnieć.

A tak się składa, że pomijając bycie mamą, jestem też osobą, samą w sobie. Chociaż ostatnio dochodzę do wniosku że jestem zbieraniną wad w ludzkim ciele.

Przez całe życie w moim otoczeniu był zawsze ktoś, kto spychał w dół moje poczucie wartości, aż doszłam do miejsca w którym sama siebie określam przez bycie mamą i ciężko mi odnaleźć w tym wszystkim siebie, przynajmniej w pozytywnym znaczeniu. Mogę spokojnie wymienić swoje wady, tak często mi wypominane, gorzej byłoby gdybym miała znaleźć jakieś zalety. Jaka więc jestem? Od tej negatywnej strony, jestem leniwa (chociaż wykonuję swoje codzienne obowiązki, to jednakowoż co tylko można przełożyć, to przekładam na zaś), nudna (nie posiadam jakichś interesujących zainteresowań o których mogłabym nawijać godzinami, a o których ludzie słuchaliby z wypiekami na twarzy, interesuję się wieloma rzeczami po trochu, co skutkuje tym, że na żadnej rzeczy dogłębnie się nie znam), marudna (jestem absolutną pesymistką, z góry zakładam, że coś pójdzie źle, że ktoś pomyśli o mnie coś złego), cicha i skryta (zakładając, że ludzie mnie negatywnie oceniają, dziwne by było, jakbym była otwarta i przyjacielska), niezbyt lotna ( no cóż, skończyłam jedynie liceum, treningów umysłu mam raczej niewiele, a co za tym idzie, czasem ciężko kumam, źle coś zrozumiem, czy coś pochrzanię), uparta (najgorzej jak nie mam racji, a upieram się że jednak mam), zapominalska (niestety mając na głowie wiele rzeczy na raz, ciężko się na czymś właściwie skupić). Więcej mi do głowy nie przychodzi, ale zapewne wyjdzie w trakcie. Poza tym jaka jestem, dodam jeszcze co lubię, żeby obraz był pełniejszy. Jak już pisałam, wiele po trochu. Tak więc, trochę czytania (przede wszystkim fantastyka, kryminały, czasem głupkowaty romans, lubię się pośmiać do książki, co mi tam), filmy/seriale (tu podobna tematyka, przede wszystkim fantastyka, thrillery, kryminały i komedie), gry komputerowe (rpg rządzi, ale w simsy też mi się zdarzyło zagrać, poza tym lubię grać z ludźmi, więc raczej mmo, a także gry co-op, w które mogę pograć z bratem i jego dziewczyną), muzyka (nie mam talentu, ale niestety lubię i pośpiewać i potańczyć, a że niekoniecznie dobrze mi to wychodzi, to już inna kwestia). Jak już mówiłam nudna i przewidywalna, ale co poradzić.

Stworzyłam ten blog, bo jakoś obecnie nie mam nikogo w otoczeniu, przed kim mogłabym się otworzyć kompletnie i opowiedzieć o wszystkim co chcę. Mam wokół siebie kilku ludziów, ale przed każdym mogę tylko część siebie odkryć, mam wrażenie, że w całości nikt by nie zaakceptował mnie, jaką jestem. 

A tutaj, kto wie, może nikt tego nie przeczyta i mogę się wyżywać pisemnie do woli... 

Także mam w planach to właśnie robić, nie zachęcam do towarzyszenia mi w tym, ale jak kto ma czas, by go marnować i chęci, to niech czyta, co mi szkodzi. Od razu ostrzegam, że nie planuję nic edytować, poprawiać, moje lenistwo ledwo dopuszcza, że coś drukuję, a gdzie tam jeszcze, żeby to potem czytać. 

Jak kto postanowi śledzić moje bazgroły, to do następnego!